Anorexia is een eetstoornis waarbij iemand een obsessieve angst heeft om aan te komen. Dit leidt tot een ernstige beperking van de voedselinname en aanzienlijk gewichtsverlies. Ondersteuning bij anorexia is cruciaal en bestaat uit emotionele, praktische en therapeutische hulp.
Emotionele steun geven betekent actief luisteren, begrip tonen en de persoon niet veroordelen.
Praktische hulp kan bestaan uit het samen kiezen en bereiden van gezonde maaltijden, en een positieve omgeving creëren die plezier in eten verhoogt. Therapeutische steun vindt men bij gespecialiseerde zorgverleners en kan therapieën zoals cognitieve gedragstherapie omvatten.
De eerste stappen vereisen een open en voorzichtige benadering van de persoon met anorexia, waarbij het belangrijk is de focus te leggen op gevoelens en gezondheid in plaats van gewicht. Het bevorderen van gezonde eetgewoonten en een positief lichaamsbeeld zijn cruciaal, evenals het voorkomen van stressvolle situaties.
Professionele hulp speelt een noodzakelijke rol in het herstelproces, waarbij zowel individuele- als groepstherapie kunnen helpen. Het is belangrijk om samen met de persoon informatie te zoeken en keuzes te maken die het beste passen bij zijn/haar behoeften en situatie.
Wat zijn de eerste stappen bij het ondersteunen van iemand met anorexia?
De eerste ondersteunende stappen voor iemand met anorexia zijn: professionele hulp zoeken, het verzamelen van informatie over anorexia om je kennis ervan te verruimen, een respectvolle en oordeelvrije houding aannemen en actief luisteren. Aanmoediging, zonder te focussen op uiterlijk of eetgewoonten.
Betrek betrouwbare gezondheidsspecialisten erbij en overweeg begeleiding bij afspraken als diegene angstig is. Bouw samen met familie, vrienden en zelfhulpgroepen een ondersteuningssysteem op. Bied praktische hulp aan de patiënt en help bij het vinden van informatie en het navigeren door de gezondheidszorg.
Educatie over anorexia helpt schadelijke mythes te ontkrachten en bevordert een beter begrip van de stoornis. Belangrijk is om een veilige omgeving te creëren waarin de persoon zich begrepen en gesteund voelt, zonder druk te ervaren om te veranderen.
Onderzoek van Bamford et al. (2013) toont aan dat professionele en sociale steun de stress bij verzorgers van anorexiapatiënten verlicht, waarbij praktische steun vaak waardevoller is dan emotionele steun.
Hoe moet je een dierbare aanspreken op zijn/haar eetstoornis?
Stel jezelf meelevend op wanneer je een dierbare aanspreekt over zijn/haar eetstoornis. Bereid het gesprek zorgvuldig voor en vind het juiste moment, liever niet tijdens maaltijden of stressvolle momenten. Het kiezen van een rustige omgeving helpt een comfortabele sfeer te creëren.
Begin met het uitdrukken van je bezorgdheid op basis van observaties, zonder gedrag of uiterlijk te beoordelen. Luister actief, weeg hun gevoelens af en vermijd oplossingen of kritiek. Het aanmoedigen van professionele hulp is nodig, maar wees geduldig en ondersteunend, zonder druk uit te oefenen.
Onderzoek van Dolhanty et al. (2016) toont aan dat “Emotion-Focused Family Therapy” (EFFT) beloftevol is in het verbeteren van de ondersteuning door ouders en het verminderen van hun angsten rondom de behandeling. Dit benadrukt het belang van educatie en voorbereiding van familieleden om effectief bij te dragen aan het herstelproces. Het is belangrijk om je eigen gevoelens en zorgen te onderkennen, zodat je niet defensief reageert en de persoon zich echt begrepen voelt.
Wat moet je zeggen (en niet zeggen) tegen iemand met anorexia?
Gebruik zachte, niet-oordelende taal en vermijd opmerkingen over eten, lichaamsgrootte of gewicht. Spreek over anorexia als iets externs, bijvoorbeeld “de eetstoornis” of “de anorectische stem”. Communiceren met iemand met anorexia vereist een balans tussen steun en begrip.
Het is cruciaal om onderscheid te maken tussen behulpzame en schadelijke communicatie. Het gebruik van een zachte, niet-oordelende toon, gericht op welzijn in plaats van eetgewoonten of uiterlijk, werkt bevorderlijk. Anorexia moet gezien worden als iets externs, niet als onderdeel van hun identiteit. Dit vermindert schaamte en bevordert zelfcompassie. Opmerkingen over eten, lichaamsgrootte of gewicht kunnen de ziekte versterken en depressie verhogen.
Vermijd ook uitspraken die de stoornis als een keuze of karakterfout zien en bagatelliseer hun strijd niet. Wat je kunt doen:
- Uit jouw zorgen op een oprechte manier, focus op gevoelens in plaats van eetgewoonten of uiterlijk.
- Bespreek specifieke manieren waarop je kunt helpen, zonder druk.
- Bied aan samen professionele hulp te zoeken.
- Benadruk hun sterke punten en de dingen die je aan hen bewondert, los van hun uiterlijk.
- Vraag hoe ze zich voelen en luister echt.
Wat je beter kunt vermijden:
- Opmerkingen over eten, gewicht of lichaamsvorm.
- Suggesties dat de stoornis een keuze is.
- Simpele oplossingen of dreigementen.
- Stigmatiserende uitspraken die de schaamte kunnen versterken.
- De strijd bagatelliseren.
Het creëren van een veilige, inclusieve omgeving waarin herstel wordt aangemoedigd, is essentieel. Dit betekent het vermijden van stigma, het aanbieden van onvoorwaardelijke steun en het motiveren om professionele hulp te zoeken. Door deze principes te volgen, kun je een positieve bijdrage leveren aan het herstelproces van een geliefde met anorexia.
Hoe kun je gezonde eetgewoonten aanmoedigen zonder conflict te veroorzaken?
Het stimuleren van gezonde eetgewoonten vraagt om een voorzichtige en positieve benadering, zoals het aanmoedigen van een gebalanceerd dieet dat alle voedingsgroepen omvat. Het herstel van het lichaam en het normaliseren van eetpatronen is noodzakelijk, maar het liefst zonder uitoefening van druk:
- Begin met kleine stappen: Introduceer nieuwe voedingsmiddelen langzaam en verhoog de porties geleidelijk.
- Vermijd dwang of confrontatie: Dwingen of strijd veroorzaken stress en weerstand.
- Betrek de persoon bij het plannen: Vraag naar hun voorkeur en betrek hen bij het kiezen van maaltijden om ze controle en input te geven.
- Focus op positieve aspecten: Benadruk het plezier van eten en de voordelen van gezonde voeding voor het herstel, in plaats van te focussen op gewicht of calorieën.
- Creëer een ondersteunende omgeving: Zorg voor regelmatige maaltijden en gezonde snacks in huis. Dit helpt bij het normaliseren van eetpatronen en vermindert de voedselobsessie.
- Minimaliseer strikte diëten: Het af en toe genieten van een dessert kan het plezier in eten verhogen en eetstoornis triggers verminderen.
- Gebruik positief ouderschap: Volgens Kok et al. (2019) bevorderen positief ouderschap, regelmatige gezinsmaaltijden, een gezonde thuisomgeving en het promoten van het plezier van eten, gezonde eetgewoonten bij kinderen.
- Vermijd kritiek en focus op ondersteuning: Bied begeleiding en steun zonder kritiek te leveren op eetkeuzes. Dit helpt bij het verminderen van angst en het opbouwen van een gezonde relatie met voedsel.
- Pas plannen individueel aan: Werk samen met professionals, zoals een diëtist of therapeut, om eetplannen op maat te maken die rekening houden met individuele behoeften en voorkeuren.
- Bespreek emoties: Erken dat eten emotioneel beladen kan zijn. Bespreek gevoelens en bied een luisterend oor zonder direct oplossingen te forceren.
Het aanmoedigen van gezonde eetgewoonten, vooral in de context van anorexia herstel, vereist geduld, begrip en een focus op langzame, positieve veranderingen. Door conflict te vermijden en een ondersteunende omgeving te creëren, kunnen individuen geleidelijk aan gezondere relaties met voedsel opbouwen.
Hoe kun je iemand met anorexia helpen een positief lichaamsbeeld op te bouwen?
Om iemand met anorexia te helpen, gebruik je een ondersteunende taal die focust op sterke eigenschappen buiten het uiterlijk, om een positief lichaamsbeeld op te bouwen. Daag negatieve overtuigingen uit door vragen te stellen die de persoon helpen anders naar zichzelf te kijken.
Bevorder zelfcompassie; moedig de persoon met anorexia aan om vriendelijk voor zichzelf te zijn zoals men voor een geliefde zou zijn. Hoe iemand zijn eigen lichaam ziet en waardeert, is cruciaal bij anorexia. Een positief lichaamsbeeld opbouwen helpt bij herstel. Betrains & Vrieze (2023) tonen aan dat mindfulness en yoga lichaamsbeeldverstoring verminderen bij anorexiapatiënten.
Creëer een omgeving die een gezond lichaamsbeeld bevordert. Beperk blootstelling aan media die onrealistische schoonheidsidealen promoten. Suggereer het ontvolgen van dergelijke accounts op sociale media. Moedig het beoefenen van dankbaarheid aan door dagelijks kleine dingen op te schrijven waarvoor men dankbaar is, wat de focus verschuift van uiterlijk naar innerlijke waarden. Stimuleer activiteiten die het lichaam waarderen voor zijn functionaliteit, zoals dansen, wandelen of yoga. Ontwikkel een steunnetwerk dat positieve bevestiging en complimenten geeft.
Plaats affirmaties die het lichaam waarderen op de spiegel, voor wat het kan en niet alleen om hoe het eruitziet. Herken triggers die een negatief lichaamsbeeld uitlokken en leer hen gezonde copingmechanismen, zoals ademhalingsoefeningen of mindfulness. Het is ook belangrijk om een bredere definitie van schoonheid te bespreken, eentje die diversiteit omarmt. Dit helpt bij het verbreden van de perceptie van schoonheid en het verminderen van de druk om dun te zijn. Door deze strategieën consequent toe te passen, kan iemand met anorexia een gezonder lichaamsbeeld ontwikkelen, wat nodig is voor herstel en welzijn.
Welke rol speelt professionele hulp bij het ondersteunen van iemand met anorexia?
Professionele hulp speelt een centrale rol omdat het niet alleen medische en psychologische hulp biedt, maar ook voedingsondersteuning bij anorexia. Therapeuten, diëtisten en artsen zijn cruciaal in dit proces. Zij leveren gezamenlijk een complete aanpak voor anorexia.
Professionals bieden noodzakelijke ondersteuning bij anorexia op meerdere gebieden. Psychologische therapie, zoals cognitieve gedragstherapie (CGT), helpt bij het aanpakken van verstoorde gedachten over eten en lichaamsbeeld. Voedingsdeskundigen zijn essentieel voor het herstellen van gezonde eetpatronen en het bieden van voedingseducatie. Tegelijkertijd monitoren artsen de fysieke gezondheid, letten op complicaties zoals hartritmestoornissen, en grijpen in waar nodig.
Volgens Friederich, Schmidt en Brockmeyer (2017) zijn cognitieve remediatietherapie, exposuretherapie en niet-invasieve neuromodulatie veelbelovende behandelingen voor anorexia. Deze interventies bieden nieuwe hoop door zich te richten op specifieke aspecten van de aandoening, zoals het vermogen tot cognitieve verandering en het verminderen van angst voor voedsel.
Een multidisciplinaire aanpak is het meest effectief, waarbij elke professional een specifieke rol heeft. Daarnaast speelt ook gezinstherapie een belangrijke rol, omdat het familieleden betrekt bij het herstelproces en de communicatie verbetert. Een essentieel onderdeel van elke behandeling is het aanpakken van terugval. Strategieën voor terugvalpreventie worden geïntegreerd in het behandelplan, wat bijdraagt aan de ondersteuningsbehoeften op lange termijn.
Hoe helpt gezinstherapie bij het herstel van anorexia?
Gezinstherapie verbetert communicatie en betrekt familieleden bij anorexia-herstel. Onderzoek (Eisler et al., 2016) toont effectiviteit aan bij adolescenten met anorexia en boulimia, door een ondersteunende, niet-verwijtende omgeving te creëren. Gezinstherapie helpt het herstelproces door:
- Communicatie te verbeteren: Het creëert een open dialoog over eetstoornissen, waardoor misverstanden verminderen en familieleden leren hoe ze hun geliefde kunnen ondersteunen zonder negatief gedrag te versterken.
- Begrip te vergroten: Door educatie krijgt men inzicht in de uitdagingen waar de persoon mee kampt, waardoor familieleden empathischer worden en beter in staat zijn om steun te bieden.
- Het versnellen van het herstelproces: Familieleden spelen een belangrijke rol in het herstelproces door een sterke steunstructuur te bieden, wat kan leiden tot een snellere gewichtstoename en afname van de eetstoornis.
- Verantwoordelijkheid en autonomie te bevorderen: Gezinstherapie mobiliseert de sterke punten van het gezin en stelt ouders in staat om een actieve rol te spelen in voedingsherstel, terwijl de adolescent geleidelijk aan meer verantwoordelijkheid krijgt over zijn/haar eigen eetgedrag.
- Negatief gedrag te beheersen: Het helpt bij het opstellen van gezonde grenzen rondom maaltijden en lichaamsbeeld, en biedt strategieën om te voorkomen dat de cultuur van diëten en lichaamsontevredenheid het herstel belemmert.
- Verbeterde gezinsdynamiek: Het gezin krijgt hulp bij het opbouwen van een sterke, hechte familieband, die in staat is om toekomstige uitdagingen aan te gaan.
Het onderzoek van Eisler et al. benadrukt dat gezinstherapie noodzakelijk is in het creëren van een ondersteunende omgeving die onmisbaar is voor het herstel van jongeren met eetstoornissen. Door familieleden te positioneren als centrale figuren in het herstel, wordt een situatie geschapen waarbinnen mensen kunnen herstellen, groeien en uiteindelijk hun eetstoornis kunnen beheersen.
Hoe herken je een terugval bij anorexia?
Subtiele tekenen van een terugval bij anorexia zijn onder meer het overslaan van maaltijden, zich terugtrekken uit sociale situaties, en het verbergen van eetgedrag. Het individu vertoont wederom eetstoornisgedrag, na een periode van herstel van anorexia.
Volgens Robinson et al. (2023) zijn twee factoren cruciaal voor het voorspellen van een terugval: je BMI na behandeling en de mate van depressie vóór de behandeling. Het herkennen van een terugval is cruciaal, let op excuses om niet te eten, het liever alleen willen eten, en het hervatten van restrictieve eetgewoonten. Andere signalen zijn het dragen van lossere kleding om gewichtsverlies te verbergen, een obsessie met lichaamsvorm en gewicht, en een toename van perfectionisme en controlebehoefte over voedsel en andere levensaspecten.
Vroegtijdige herkenning en tijdige ondersteuning zijn de sleutel tot het voorkomen van een volledige terugval. Het is belangrijk om open gesprekken te voeren, zonder het gevoel van autonomie van de persoon te ondermijnen. Het aanmoedigen van professionele hulp en het bieden van een ondersteunende omgeving waarin zorgen en gevoelens besproken kunnen worden, zijn essentieel. Het respecteren van de behoeften en grenzen van de persoon, terwijl men waakzaam blijft voor tekenen van terugval, vormt de basis van doeltreffende ondersteuning.
Wat zijn de ondersteuningsbehoeften op lange termijn voor mensen met anorexia?
De drie belangrijkste ondersteuningsbehoeften op lange termijn zijn: continue zorg op psychologisch, sociaal en medisch vlak bij anorexia herstel. Deze ondersteuning helpt mensen een kwalitatief leven te leiden door aanhoudende begeleiding en het aanpakken van complicaties.
Emotionele steun biedt veiligheid en vermindering van isolatie die personen met anorexia ervaren. Medische opvolging is nodig om lichamelijke gezondheid te monitoren, inclusief endocriene en orgaanfuncties, en om voedings- en eetpatronen te begeleiden met hulp van diëtisten. Therapie zoals CGT en interpersoonlijke therapie zijn nodig om onderliggende psychologische problemen aan te pakken. Ze helpen ook om goede vaardigheden te ontwikkelen voor het omgaan met voedsel en je lichaamsbeeld.
Flexibele behandelplannen zijn cruciaal om vooruitgang te blijven boeken en goed te kunnen reageren op eventuele terugval of nieuwe uitdagingen die zich voordoen. Onderzoek door Skocic et al. (2018) toont aan dat gezinstherapie gemengde resultaten laat zien in het verminderen van terugval en sterftecijfers bij anorexia nervosa patiënten, met beperkt bewijs voor hun effectiviteit.
Dit benadrukt het belang van een geïntegreerde, brede aanpak en de noodzaak van regelmatige evaluatie en bijstelling van behandelplannen. Het continu bieden van toegang tot diverse therapieën en het regelmatig bijwerken van een preventieplan voor terugval is vitaal. Het bouwen aan een ondersteunend netwerk van familie, vrienden en gemeenschap is ook onmisbaar voor een langdurig herstel.
Hoe kun je je eigen welzijn behouden terwijl je iemand anders met anorexia helpt?
Zelfzorg en het stellen van grenzen is cruciaal om je eigen welzijn te behouden bij het ondersteunen van iemand met anorexia. Het herkennen van je limieten en dit duidelijk communiceren helpt niet alleen jezelf, maar versterkt ook je vermogen om effectief te ondersteunen.
Het is oké om te erkennen dat je niet alles zelf kunt oplossen en dat je ondersteuning nodig hebt. Deelname aan steungroepen voor zorgdragers of familie die met eetstoornissen te maken hebben, vermindert isolatie en biedt praktische copingstrategieën. Een therapeut kan ook helpen bij het beheersen van stress en emoties.
Je persoonlijke gezondheid niet verwaarlozen is fundamenteel. Prioriteer gezonde routines voor lichaam en geest, zoals regelmatig bewegen, gezond eten, en voldoende rust. Blijf betrokken bij activiteiten die je ontspanning bieden, om je energie te herladen. De SUCCEAT workshop en online interventie, zoals onderzocht door Merl et al. (2020), toont aan dat beiden de zorglast effectief vermindert en de vaardigheden van zorgdragers voor ouders van jongeren met anorexia verhoogt, met verbeteringen die over tijd behouden blijven.
Deze programma’s bieden praktische manieren om het evenwicht te bewaren tussen de behoefte om te helpen en de noodzaak voor zelfzorg. Het is belangrijk om jezelf te onderwijzen over anorexia, en manieren te leren om niet overweldigd of geobsedeerd te raken door de situatie. Het accepteren van professionele begeleiding en het zoeken naar manieren om je ervaringen te delen en van anderen te leren, kan helpen bij het handhaven en duurzaam ondersteunen van je eigen welzijn en dat van je geliefde.
Zijn er steungroepen voor families van mensen met anorexia?
Absoluut, steungroepen voor families van mensen met anorexia zijn zeker beschikbaar. Deze groepen bieden een veilige plek waar naasten die een dierbare met anorexia hebben, ervaringen delen en elkaar ondersteunen. Je vindt deze groepen online of fysiek, via gespecialiseerde organisaties of eetstoornisbehandelcentra.
Deze steungroepen bieden emotionele en praktische steun, reiken educatieve middelen aan en delen copingstrategieën om de complexiteit van de behandeling beter te kunnen handhaven. Familieleden leren hoe ze hun geliefden goed kunnen ondersteunen en voelen zich gesterkt in hun eigen welzijn. Internationale organisaties zoals de National Eating Disorders Association (NEDA) in de VS, Anorexia Nervosa and Associated Disorders (ANAD), en de Eating Disorders Association in het VK, bieden toegang tot deze steungroepen.
Ook zijn er internationale platforms zoals Eating Disorders International en de Emily Program Foundation die virtuele steungroepen en discussieforums aanbieden. De voordelen van deelname zijn het ontvangen van gespecialiseerde hulp, het verbinden met anderen die vergelijkbare uitdagingen doormaken, en het leren van strategieën om zowel de geliefde met anorexia als het gezin zelf te ondersteunen.
Wat moet je nog meer weten over anorexia en ondersteuning bij eetstoornissen?
Je moet weten dat anorexia en eetstoornisondersteuning uniek zijn en een geïntegreerde aanpak vereisen door de focus op fysieke én psychologische aspecten. Arcelus et al. (2022) benadrukken de noodzaak van verbeterde nazorg en ondersteuning voor volwassenen en verzorgers bij de overgang vanuit intensieve behandelingen.
Naast professionele hulp zijn er diverse aanvullende bronnen beschikbaar. Denk aan gespecialiseerde therapeuten, steungroepen, online forums en educatieve materialen, speciaal ontwikkeld voor zowel patiënten als verzorgers. Een veelvoorkomende misvatting is dat anorexia simpelweg een kwestie is van ‘niet willen eten’ of een ‘keuze’; het is echter een complexe stoornis met diepgewortelde psychologische factoren.
Voor wie iemand met een eetstoornis ondersteunt, is het nodig om empathie te tonen en elke vorm van schuld of schaamte te vermijden. Moedig altijd professionele hulp aan en bied stabiele, liefdevolle ondersteuning, zonder de focus te leggen op gewicht of eetgedrag. De rol van vroegtijdige interventie kan niet genoeg benadrukt worden. Vroegtijdige interventie verhoogt de herstelkansen aanzienlijk. Hoe langer men wacht, hoe groter het risico op langdurige problemen en complicaties.
Toegang tot gespecialiseerde zorg als een eetstoorniskliniek blijft een belangrijke uitdaging. Stigma en een beperkte beschikbaarheid van behandelingen vormen vaak grote obstakels voor wie hulp zoekt. Door de bewustwording en het begrip van anorexia te vergroten, kunnen we deze hindernissen overwinnen en de ondersteuning voor zowel patiënten als hun verzorgers aanzienlijk verbeteren.
Wat is anorexia?
Anorexia is een eetstoornis die gespecialiseerde zorg vereist en gekenmerkt wordt door een extreme angst om aan te komen en een vertekend lichaamsbeeld. Mensen met anorexia beperken obsessief voedsel en verliezen veel gewicht. Ze ervaren een intense vrees voor gewichtstoename.
Potentiële oorzaken zijn biologische, psychologische en omgevingsfactoren. De impact op de gezondheid is ernstig, met risico’s zoals hartfalen, botontkalking en zelfs de dood. Anorexia vereist professionele behandeling vanwege de opmerkelijke mentale, emotionele en fysieke gevolgen. Volgens Schmidt et al. (2015) is anorexia nervosa een chronische, levensbedreigende ziekte die vaak verkeerd wordt gediagnosticeerd, gekenmerkt door excessief gewichtsverlies en slechte eetgewoonten.
Kan een eetstoorniskliniek helpen bij de behandeling van anorexia?
Ja, een eetstoorniskliniek helpt door medische, psychologische en voedingszorg te bieden bij de behandeling van eetstoornissen, waaronder anorexia. Ze geven zorg die specifiek is ontworpen om aan de complexe behoeften van anorexiapatiënten te voldoen.
Deze klinieken werken met een multidisciplinair team om een complete aanpak te bieden met psychotherapie, voedingsadvies en medisch toezicht. Afhankelijk van de ernst, kunnen behandelingen variëren van poliklinische zorg tot opname in een eetstoorniskliniek, of ziekenhuisopname. Behandeling is gericht op het herstellen van een gezond gewicht, het normaliseren van eetgedrag en het corrigeren van vervormde gedachten over voedsel en lichaamsbeeld.
Psychotherapie, waaronder CGT, is een basisbehandeling, samen met familiebegeleiding voor jongeren, maaltijdplanning/monitoring, en groepsondersteuning voor het aanpakken van sociale kwesties. Onderzoek door Touyz et al. (2017) toonde aan dat drie psychologische behandelingen – “Specialist Supportive Clinical Management”, “Maudsley Model Anorexia Nervosa Treatment for Adults”, en “Enhanced Cognitive Behavioural Therapy”- klinisch belangrijke verbetering teweegbrachten in BMI, eetstoornis- en algemene psychopathologie en psychosociale beperking.
Anorexia kent diverse waarschuwingssignalen, zowel fysiek als emotioneel en vraagt om een multidisciplinaire aanpak. Het helpen van mensen, ook kinderen en tieners, moet worden ondersteund door professionals. Eetstoornisklinieken bieden gespecialiseerde medische, psychologische en voedingszorg. De gestructureerde omgeving verbetert de herstelkansen aanzienlijk, gericht op langdurig herstel en het aanleren van copingvaardigheden.
Wat zijn de waarschuwingssignalen van anorexia?
Anorexia uit zich via lichamelijke, emotionele en gedrags-waarschuwingssignalen. Lichamelijk uit het zich in extreem gewichtsverlies, dunner wordend haar, donsbeharing en slechte circulatie. Bij vrouwen kunnen onregelmatige menstruatiecycli optreden. Een eetstoorniskliniek kan helpen door signalen snel te herkennen en te behandelen.
Emotionele signalen zijn een overdreven aandacht voor lichaamsvorm en gewicht, een negatief zelfbeeld, en ontkenning van hun lage lichaamsgewicht. Gedragsmatige signalen zijn het vermijden van maaltijden of van bepaalde voedingsmiddelen en overmatig sporten. Onderzoek door Bobroff, L., & Endaya, J. (2012) benadrukt dat anorexia nervosa, een veelvoorkomende psychiatrische diagnose bij jonge vrouwen, gekenmerkt wordt door overmatig gewichtsverlies en een ernstig vertekend lichaamsbeeld.
Hoe kun je een kind of tiener met anorexia helpen?
Het helpen van een kind of tiener met anorexia doe je door zowel medische als psychologische hulp te zoeken en steun te geven bij het ontwikkelen van een gezond zelfbeeld. Daarbij is de betrokkenheid van de familie cruciaal voor een succesvol herstel.
Ouders spelen een actieve rol in het herstelproces door een gezonde eetomgeving te creëren en emotionele steun te bieden. Professionele hulp omvat vaak gezinstherapie, waarbij de focus ligt op het herstellen van het gewicht en het aanpakken van onderliggende psychologische kwesties. Online gezinstherapie is haalbaar en biedt bevredigende klinische uitkomsten voor jongeren met anorexia, zoals onderzoek door Grange, Byrne, Crosby, & Anderson (2017) aantoont.
Wat zijn de risico’s van onbehandelde anorexia?
Onbehandelde anorexia verhoogt het risico op overlijden en leidt tot verminderde levenskwaliteit, gespannen familierelaties, en moeite met sociale interacties. Vroege interventie en uitgebreide behandeling verbeteren de overlevingskansen en gezondheidsresultaten aanzienlijk.
Męczekalski, Katulski, & Podfigurna-Stopa (2013) tonen aan dat fysieke risico’s hartbeschadiging, lage rode bloedcellen en onomkeerbare orgaanschade zijn. Emotionele gevolgen zijn onder meer ernstige mentale gezondheidsproblemen, verhoogde zelfmoordpercentages, en persoonlijkheidsstoornissen.
Hoe vind je een therapeut gespecialiseerd in eetstoornissen?
Om de juiste therapeut te vinden, verifieer je eerst hun credentials: zorg dat ze een licentie hebben en gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Vraag advies aan je huisarts of lokale geestelijke gezondheidscentra. Ook online platforms voor eetstoornissen bieden toegang tot virtuele therapie opties.
Professionele behandelaars geven therapieën zoals cognitieve gedragstherapie (CGT), die volgens Linardon et al. (2017) effectief is voor de behandeling van eetstoornissen, beter presterend dan andere psychologische behandelingen en interpersoonlijke psychotherapie.
